WYRÓŻNIENI ABSOLWENCI POLITECHNIKI WROCŁAWSKIEJ
w roku 2016
Piotr Fokczyński
Wydział Architektury
Ukończył studia na Wydziale Architektury w 1985 roku. Zawód architekta wykonywał w Pracowni Projektowej KONCEPT, rodzinnej firmie projektowej. Oprócz wykonywanej praktyki, uczestniczył w wielu konkursach architektonicznych i jako współautor zdobył wyróżnienie w Konkursie architektoniczno- urbanistycznym na zagospodarowanie Placu Wolności we Wrocławiu. W 2000 roku był jednym z założycieli IZBY ARCHITETKÓW RP, do dnia dzisiejszego piastuje w niej stanowisko Wiceprzewodniczącego DOLNOŚLĄSKIEJ OKRĘGOWEJ IZBY ARCHITEKTÓW.
Jest głównym autorem bardzo ważnego dokumentu dla wszystkich czynnych zawodowo architektów tj. STANDARDÓW WYKONYWANIA ZAWODU.
W 2003 roku mgr inż. arch. Piotr Fokczyński został powołany przez Prezydenta Miasta Wrocławia na stanowisko Architekta Miasta. Po powołaniu na stanowisko utrzymuje stały kontakt z Uczelnią i macierzystym wydziałem. Zawsze miał na uwadze dobro i rozwój Wydziału Architektury, aktywnie wspierając jego działalność w zakresie kształcenia specjalistów . Bierze czynny udział w życiu akademickim wspomagając proces dydaktyczny Wydziału, uczestnicząc w licznych warsztatach studenckich na aktualne tematy związane z Wrocławiem oraz organizuje studenckie konkursy architektoniczne, w tym prestiżowy konkurs na najlepszą pracę magisterską o tematyce związanej z Wrocławiem pod Honorowym Patronatem Prezydenta Wrocławia, w wyniku którego nagradzane są najlepsze prace dyplomowe na kierunkach Architektura i Urbanistyka, oraz Gospodarka Przestrzenna. Jest stałym gościem uroczystości wydziałowych i uczelnianych. Jednocześnie Wydział Architektury i Budownictwa Urzędu Miasta Wrocławia był i jest zawsze otwarty na współpracę ze studentami i pracownikami Wydziału Uczelni.
Jako Architekt Miasta wprowadził do planowania przestrzennego szereg zasad projektowania architektonicznego i poprzez modele przestrzenne konfrontację zamierzeń planistycznych z warunkami technicznymi. Jego największym osiągnieciem jest propagowanie rozwiązań architektoniczno-urbanistycznych problemów miasta poprzez konkursy architektoniczne.
Sposób organizacji Urzędu Architekta Miasta Wrocławia stał się w skali Polski wzorcem do naśladowania, stąd liczne zaproszenia z różnych miast na terenie całego kraju, które podjęły próbę stworzenia stanowiska architekta miasta.
O jego autorytecie i doświadczeniu świadczy fakt, że często jest powoływany do kolegiów konkursowych na terenie woj. dolnośląskiego i całego kraju.
W 2011 roku jeden z głównych pomysłodawców budowy wzorcowego osiedla Nowe Żerniki, unikalnego w skali Polski projektu, którego jest koordynatorem ze strony miasta.
Katarzyna Hawrylak-Brzezowska
Wydział Architektury
Od początku swojego życia jest związana z Wydziałem Architektury Politechniki Wrocławskiej ponieważ studia architektoniczne ukończyła jej matka – Jadwiga Grabowska-Hawrylak – absolwentka pierwszego powojennego rocznika studentów. Katarzyna Hawrylak poszła w jej ślady i ukończyła naukę na wydziale Architektury w 1973 roku. Tradycja rodzinna sprawiła, że architektem został również jej brat Maciej Hawrylak (obecnie adiunkt na wydziale Architektury PWr) a później synowie – kolejne pokolenie Brzezowskich i Hawrylaków. Warto nadmienić że ojciec pani Katarzyny, prof. Henryk Hawrylak całe życie zawodowe związał z Politechniką Wrocławską i uzyskał tytuł Doctor honoris causa Politechniki Wrocławskiej a najmłodszy brat, prof. Paweł Hawrylak w 2010 roku został przyjęty w poczet profesorów honorowych Politechniki Wrocławskiej.
Jako absolwentka pani Hawrylak-Brzezowska rozpoczęła studia doktoranckie w Instytucie Historii Architektury, Sztuki i Techniki na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Następnie w 1977 roku mając już zainteresowania ukierunkowane na ochronę zabytków, podjęła pracę w Przedsiębiorstwie Państwowym Pracownie Konserwacji Zabytków Oddział Wrocław. Przerwało ją macierzyństwo i wyjazd za granicę wraz z mężem Wojciechem Brzezowskim (architektem, prof. PWr)
Po powrocie do kraju w 1987 roku kontynuowała pracę zawodową w Biurze Studiów i Dokumentacji Zabytków we Wrocławiu. W 1990 roku została zatrudniona w Urzędzie Miejskim Wrocławia, początkowo w wydziale Architektury i Budownictwa w Pracowni Urbanistycznej. W międzyczasie zdobyła doświadczenie i dorobek pracy naukowej, badawczej i projektowej związanej z obiektami historycznymi . w 1994 roku zdobyła w drodze konkursu stanowisko Miejskiego Konserwatora Zabytków. Urząd taki istniał we Wrocławiu w latach 1965-1972. Po 25 latach przerwy musiała od podstaw zorganizować pracę zespołu, który miał zajmować się wszystkimi zabytkami znajdującymi się w granicach miasta (wpisanych do rejestru zabytków jest ponad tysiąc obiektów i zespołów zabytkowych a kolejne tyle czeka na wpis). Od 2003 roku Katarzyna Hawrylak-Brzezowska jest konserwatorem samorządowym w randze dyrektora Biura Miejskiego Konserwatora Zabytków.
Od początku z wielką pasją zajęła się ratowaniem materialnych świadectw dawnych czasów i wielokulturowych spuścizn tworzących tożsamość Wrocławia i poczucie więzi jego obecnych mieszkańców. We wszystkich działaniach wykazywała się rozległą wiedzą teoretyczną i praktyczną oraz umiejętnością kierowania ludźmi i współpracy z inwestorami, często nie umiejącymi zrozumieć słowa „zabytek”. Z jej pomocą musieli oni sprostać wyśrubowanym wymogom konserwatorskim, stosować technologie i materiały typowe dla epoki tak aby w maksymalnym stopniu dochować autentyzmu wiernie odtwarzając dawny stan obiektu. Również funkcjonalność takich budynków, wznoszonych przecież i innej epoce, musiała sprostać dzisiejszym oczekiwaniom i wymogom konserwatorskim. Odbywa się to dzięki ścisłej współpracy z zespołem Urzędu Miejskiego Konserwatora, kierowanego przez Panią Hawrylak- Brzezowską ale również przy jej osobistej stałej kontroli. Niewiele osób spoza branży ma świadomość tego , ze konserwator musi nieustannie walczyć o zabytki. Także w sensie dosłownym, co pokazała w czasie powodzi w mieście w 1997 roku.
Ostatnie 23 lata wykazały, że doskonale sprawdziła się ona w na swym stanowisku, a przy jej czynnym udziale uratowano liczne zabytki o wysokiej klasie niezwykle ważne dla miasta (ostatnio DH Renoma, Dworzec Główny PKP, Teatr Muzyczny Capitol ) a także na terenie Starego Miasta wzniesiono z szacunkiem dla otaczających je obiektów zabytkowych liczne nowe budynki i kompleksy usługowe.
Należy też zwrócić uwagę na częstą i bardzo owocna współpracę Pani Konserwator z Politechniką Wrocławską, która jest właścicielem wielu zabytkowych obiektów we Wrocławiu. Prace prowadzone przez Uczelnie są pod szczególną opieka Jej całego zespołu działającego przy Konserwatorze Miejskim, który zawsze służy radą i pomocą. Wielkie znaczenie ma fakt, że zwraca się ona zwykle do naukowców zatrudnionych na Uczelni, by wykonali jako prace przedwstępne ekspertyzy i opracowania naukowe zawierające studia i wytyczne do projektów przebudów. Honoruje wszystkie zawarte w nich wnioski co znacznie przyspiesza zatwierdzanie projektów a jej wizyty na budowie nadają szybkiego tempa pracom.
Tak było w przypadku zabytkowego kompleksu budynków Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej, który od kilku lat poddawany jest pracom rewaloryzacyjno-konserwatorskim i rozbudowie. Efekty tej współpracy robią na wszystkich wielkie wrażenie gdyż widoczne jest tu indywidualne podejście do zabytku, oparte o badania naukowe i dążenie do odtworzenia utraconych wartości kulturowych.
Trzeba również podkreślić fakt, że Katarzyna Hawrylak-Brzezowska aktywnie przyczyniła się do tego, ze w 2016 roku Wrocław został wyróżniony za „kwitnące środowisko kulturowe i społeczne” i uznany za jedno z dwóch polskich miast, w którym żyje się najlepiej.
Tomasz Urbanowicz
Wydział Architektury
Architekt, artysta szkła do architektury. W 1985 roku obronił dyplom na Wydziale Architektury Politechniki Wrocławskiej. Jest absolwentem XIV LO we Wrocławiu.W latach 1982-1985 odbywał studia nad witrażem na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 1985-1989 pracował jako asystent prof. M. Poźniaka w Zakładzie Rysunku Malarstwa i Rzeźby Wydziału Architektury Politechniki Wrocławskiej.
W czerwcu 1989 roku decyduje się na samodzielną pracę twórczą zakładając pracownię ARCHIGLASS. Tworzy i realizuje projekty kompozycji ze szkieł artystycznych do architektury. Wielkoformatowe szkła powstają w zaawansowanych technologicznie piecach z wykorzystaniem opracowanych własnych technik odlewania i barwienia szkła. Charakterytyczne jest ciągłe twórcze eksperymentowanie w tworzeniu unikatow, które zawsze powstają do konkretnego miejsca, uwzględniając zmieniające się światło. Specyfiką wieloletniej twórczości są realizacje do prestiżowych budynków użyteczności publicznej.
Można je podziwiać głównie w Polsce, ale i na całym świecie np. : w Operze i Filharmonii Podlaskiej Europejskim Centrum Kultury w Białymstoku, Polskiej Filharmonii Bałtyckiej w Gdańsku, w Sądzie Najwyższym w Warszawie, w Kampusie Uniwersytetu w Białymstoku, na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej, na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Śląskiego w Katowicach, na Uniwersytecie Ekonomicznym w Katowicach, w gmachu głównym Uniwersytetu Wrocławskiego, w Muzeum Architektury we Wrocławiu, w wielu bankach, w kościele w Działdowie i w wielu innych miejscach.
Szklana kula ’’Zjednoczony Świat’’ o średnicy 180 cm od 2004 roku stanowi centralny punkt Agory Parlamentu Europejskiego w Strasburgu będąc darem miasta Wrocławia. Rzeźba ta została wyróżniona przez The Corning Museum of Glass, New York, USA za jedno ze stu najwybitniejszych szklanych dzieł na świecie w New Glass Review 21.
Jedna z kompozycji Tomasza Urbanowicza pływa na największym transatlantyku świata Queen Mary II, inna zdobi College G. Brassens’a w Paryżu, zielone kompozycje hol browaru Holsten w Hamburgu, a kompozycja z aniołem Instytut Polski w Pradze. Największym zaszczytem dla autora był trzykrotny udział w prezentacjach Polski na Światowych Wystawach EXPO : na EXPO 2000 w Hanowerze gdzie wystawiany był szklany miś oraz kula, na EXPO 2005 w japońskim Aichi gdzie kompozycja ‘’Dusza Fortepianu’’
stanowiła główny artefakt wnętrza Polskiego Pawilonu, oraz na EXPO 2008 w hiszpańskiej Saragossie gdzie kompozycja ‘’Polska – wiatr w żaglach’’ wpisywała się w ideę narodowej prezentacji. Kompozycje szklane powstają czasem do wnętrz firm i wyjątkowych rezydencji prywatnych. Tomasz Urbanowicz wystawiał swoje szklane dzieła na licznych wystawach w kraju i za granicą m.in. na Festival del’Arte w Pałacu w Wojanowie w 2012-2016, w Zamku Cannenburch w Holandii w 2013 i w 2016 roku, na wystawie ‘’Obszary sensualne’’ w Muzeum Miejskim we Wrocławiu w 2016 roku, na wystawie ‘’Glasshenge ‘’ w holu wrocławskiego Portu Lotniczego w 2013/2014 roku, w Muzeum Architektury w 1990 i 1999 roku, w ogrodach Ambasady RP w Pradze. Prace w zbiorach prywatnych w USA, Australii, Izraelu, Niemczech, Holandii, Francji oraz w Polsce np. w Muzeum Karkonoskim w Jeleniej Górze. Tomasz Urbanowicz posiada nagrody i wyróżnienia za swoją szklaną twórczość np. nagrodę w konkursie im. Macieja Nowickiego pt. ‘‘Architektura koloru’’ za wielkoformatowe kompozycje ze szkła w holu Centrum Naukowo Badawczego Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej.
Szklane kompozycje Urbanowicza opisane zostały w światowych publikacjach np. w ‘’Architectural Glass Art – Andrew Moor – London GB 1997’’, ‘’Colour in Architecture – Andrew Moor- London GB 2006’’, ‘’Contemporary Kiln-Formed Glass – Keith Cummings, A&C Black Publishers Ltd 2009’’.
W 2013 roku w kinie Nowe Horyzonty we Wrocławiu odbyła się premiera filmu ‘’850 oC – Szkło Tomasza Urbanowicza’’ https://vimeo.com/60897837
Tomasz Smolarz
Wydział Budownictwa Lądowego i Wodnego
Ukończył studia na Wydziale Budownictwa Politechniki Wrocławskiej w 1992 roku.
Po zakończeniu nauki rozpoczął pracę jako inspektor ds. budownictwa w Urzędzie Miasta w Dzierżoniowie. Sześc lat później został wiceprezesem spółdzielni mieszkaniowej w Bielawie. Stanowisko to piastował przez kolejne cztery lata. Po zakończeniu kadencji, w latach 2002 – 2007 pracował jako zastępca burmistrza Dzierżoniowa. Od 2007 roku Poseł na sejm RP VI i VII kadencji – członek Sejmowej Komisji Kultury Fizycznej i Sportu oraz Komisji Skarbu Państwa, Komisji Infrastruktury i Komisji Gospodarki. 12 marca 2014 powołany na stanowisko wojewody dolnośląskiego. W konsekwencji wygasł jego mandat poselski. Stanowisko wojewody zajmował do grudnia 2015 roku. Tomasz Smolarz obecnie jest wiceprezesem Wrocławskiej Agencji Rozwoju Regionalnego S.A.
Tomasz Smolarz jest członkiem wielu organizacji społecznych, m.in. Obywatelskiego Bloku Samorządowego, MZKS Żagiew Dzierżoniów, Stowarzyszenia na rzecz Remontu i Renowacji Zabytkowego Kościoła im. Św. Jerzego, Związku Kynologicznego, Stowarzyszenia Wielka Sowa, Towarzystwa Miłośników Dzierżoniowa. Jest również członkiem Rady nadzorczej Fundacji Salus
ProFamilia, członkiem Rady Kuratorów Zakładu Narodowego im. Ossolińskich i członkiem Rady Fundacji KGHM Polska Miedź S.A. Uhonorowany szeregiem odznaczeń, min.: w 2014 roku „Złota Odznaka Politechniki Wrocławskiej” przyznana przez Rektora Politechniki Wrocławskiej prof. Tadeusza Więckowskiego. W 2015 roku. otrzymał „Srebrny Medal za Zasługi dla Policji” przyznany przez Ministra Spraw Wewnętrznych Teresę Piotrowską, Medal „Za wybitne zasługi Związku Kombatantów RP i byłych Więźniów Politycznych” oraz Odznakę Honorową „Przyjaciel Panoramy Racławickiej” przyznaną przez Dyrektora muzeum Narodowego we Wrocławiu dr hab. Piotra Oszczanowskiego.
Współpraca z Politechniką Wrocławską po ukończeniu studiów zaowocowała członkostwem Honorowego Konwentu Politechniki wrocławskiej od 2014 roku. W okresie pracy parlamentarnej w Komisji Infrastruktury i Komisji Gospodarki wspierał projekty związane z rozwojem infrastruktury transportowej na Dolnym Śląsku, które były realizowane przy dużym udziale absolwentów Politechniki Wrocławskiej a szczególnie Wydziału Budownictwa Lądowego i Wodnego. Tomasz Smolarz współpracuje również z Dolnośląską Izba Okręgową Inżynierów Budownictwa oraz ze związkami należącymi do Wrocławskiej Rady Stowarzyszeń Naukowo-Technicznych zrzeszającymi absolwentów Politechniki Wrocławskiej. Koordynował również zapisy listu intencyjnego w sprawie budowy centrum naukowo-badawczo-rozwojowego na terenie byłego lotniska w Oleśnicy.
Julia Saloni
Wydział Chemiczny
Absolwentka Wydziału Chemicznego Politechniki Wrocławskiej, rocznik 2001.
W latach 1996-2001 studiowała na Wydziale Chemicznym Politechniki Wrocławskiej na kierunku Technologia Chemiczna, gdzie w 2001 roku uzyskała tytuł magistra inżyniera chemii. Pracę magisterską poświęconą teoretycznym badaniom pochodnych kokainy wykonała pod opieką prof. Szczepana Roszaka.
Następnie rozpoczęła studia doktoranckie w Stanach Zjednoczonych na Uniwersytecie Stanowym w Jackson pod kierunkiem prof. Jerzego Leszczyńskiego, obecnie Doctora honoris causa Politechniki Wrocławskiej. Studia doktoranckie w dziedzinie chemii obliczeniowej ukończyła w 2007 roku otrzymując tytuł doktora chemii.
Obecnie jest wykładowcą na Jackson State University w stanie Missisipi w USA. Naukowo zajmuje się teoretycznymi badaniami nad zastosowaniem polimerόw do wykrywania substancji niebezpiecznych. Jest autorką podręcznika do obliczeń z chemii ogόlnej wydanego w wersji angielskiej.
Andrzej Jędrczak
Wydział Chemiczny
Ukończył studia wyższe w roku 1975 na Wydziale Chemii, z wyróżnieniem. Naukę kontynuował na studiach doktoranckich w Instytucie Chemii Nieorganicznej i Metalurgii Pierwiastków Rzadkich, gdzie w roku 1979 uzyskał stopień doktora nauk chemicznych, za pracę pt.: Transport jonów przez przepony w elektrolizerze do otrzymywania miedzi. Stopień naukowy doktora habilitowanego, specjalność technologia wody i ścieków, uzyskał w 1993 roku decyzją Rady Wydziału Inżynierii Środowiska Politechniki Warszawskiej, na podstawie przedstawionej rozprawy habilitacyjnej pt.: Skład chemiczny wód pojezierza antropogenicznego w Łuku Mużakowskim.
Od roku 1979 pracuje w Instytucie Inżynierii Środowiska Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Zielonej Górze (która przekształciła się kolejno w Politechnikę Zielonogórską (1996) i Uniwersytet Zielonogórski (2001)), kolejno na stanowiskach adiunkta (1979-1993), adiunkta z habilitacją (1993-1994), profesora nadzwyczajnego (od 1994). 23 lutego 2011 roku Prezydent Rzeczypospolitej nadał mu tytuł naukowy profesora nauk technicznych. Od 1996 roku jest dyrektorem Instytutu Inżynierii Środowiska.
Prof. dr hab. inż. Andrzej Jędrczak jest uznanym w kraju specjalistą z zakresu biologicznego przetwarzania odpadów. Jest autorem licznych artykułów z zakresu technologii zagospodarowania i recyclingu odpadów, modelowania, ochrony i odnowy środowiska zdegradowanego przez przemysł oraz chemii wód podziemnych i powierzchniowych. Łączny dorobek naukowy obejmuje ponad 130 oryginalnych prac twórczych. Niewątpliwym osiągnięciem prac w zakresie gospodarki odpadami było wydanie w 2007 roku książki: Biologiczne przetwarzanie odpadów. Była to pierwsza tego typu praca w piśmiennictwie polskim, która tak kompleksowo traktuje problematykę biologicznych metod przetwarzania odpadów. Był promotorem siedmiu zakończonych przewodów doktorskich. Ważnym obszarem aktywności Andrzeja Jędrczaka, poza pracą naukowo-badawczą, jest działalność projektowo-inżynierska. Jest On autorem lub współautorem 55 prac projektowych (w większości obiekty wybudowane), około 50 prac naukowo-badawczych niepublikowanych, ponad 200 ekspertyz, ocen i opinii rozwiązań projektowych oraz 2 patentów. W grupie prac projektowych wyróżnić warto projekty budowlane pierwszych dwóch w kraju instalacji do ko-fermentacji odpadów komunalnych i osadów ściekowych wykonane przez zespół pod Jego kierunkiem. Za realizację zakładu w Puławach, Jury Konkursu Ekologicznego pod Patronatem Honorowym Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Aleksandra Kwaśniewskiego przyznało firmie ECOSERVICE”, Sp. z o.o. certyfikat „Technologia godna polecenia” (2002).
Był lub jest członkiem organizacji i komitetów naukowych: Komitetu Inżynierii Środowiska PAN (2007-2016), Komisji Analizy Odpadów Komitetu Chemii Analitycznej PAN (1994-2006), Sekcji Inżynierii Sanitarnej Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN (1997-2006), komitetów naukowych kilkunastu konferencji naukowych oraz kolegium redakcyjnego czasopisma Civil and Environmental Engineering.
Za osiągnięcia naukowe, dydaktyczne i wychowawcze był wielokrotnie uhonorowany nagrodami JM Rektora Politechniki Wrocławskiej i JM Rektora Uniwersytetu Zielonogórskiego oraz został odznaczony: Srebnym Krzyżem Zasługi – 1998 r. i Medalem Komisji Edukacji Narodowej – 2001 r. Za zasługi dla ochrony środowiska i gospodarki wodnej został odznaczony Srebrną Odznaką Ministra Ochrony Środowiska i Zasobów Naturalnych (1990), Oznaką Honorową „Za zasługi w rozwoju województwa zielonogórskiego” (1998) i medalem „Przyjaciel środowiska województwa zielonogórskiego” (1998).
Roman Sakowicz
Wydział Podstawowych Problemów Techniki kierunek BIOTECHNOLOGIA
Absolwent Wydziału Podstawowych Problemów Techniki na kierunku Biotechnologia W 1988 roku obronił pracę dyplomową, która zakończyła się publikacją : Dobryszycki P., Sakowicz. R., Kochman M. Site-specific modification or rabbit muscle aldolase with fluorescent probes. Acta Biochim Pol. 1990; 34(4): 463-74.
Po wyjeździe na przełomie lat 80-tych I 90-tych pracował naukowo w Kanadzie i Stanach Zjednoczonych nad białkami motorycznymi co zaowocowało świetnymi publikacjami m.in. podczas pobytu w grupie prof. Larry Goldsteina w Univ. Calif. San Diego Dept. Of Cell and Molec. Medicine współpracował z laboratorium późniejszego laureata Nagrody Nobla W. E. Moernera (mikroskopia fluorescencyjna pojedynczych cząstek) co zakończyło się wspólną publikacją.
W firmie farmaceutycznej Cytokinetics, w latach 1998-2006 pracował nad lekami wpływającymi na białkowe motory molekularne (kinezyny, mitozyny) związane z zaburzeniami cyklu komórkowego i skurczy mięśnia sercowego.
W 2006 roku przeszedł do koncernu farmaceutycznego GILEAD i tam pracuje do dziś na stanowisku Senior Director, Biology.
Dorobek naukowy dra Sakowicza to m.in. 78 publikacji , cytowanych 1995 razy (bez autocytowań), indeks Hirscha=22 i ponad 40 patentów.
Dr Roman Sakowicz jest współtwórca ponad 25 leków antynowotworowych, antywirusowych i pierwszego i dotychczas jedynego działającego leku na żółtaczkę typu C w tym 7 na rynku a reszta w badaniach klinicznych.
W 2016 roku dr R. Sakowicz sponsorował i współorganizował z Politechniką Wrocławską i Uniwersytetem Wrocławskim międzynarodowy kongres BIOCongress 2016.
Dr Roman Sakowicz udziela konsultacji naukowych i niesie pomoc w postaci odczynników w projekcie związanym z fluorescencyjnym znakowaniem białek, realizowanym w Zakładzie Biochemii Politechniki Wrocławskiej. Aktywnie współpracuje też z
uczonymi polskiego pochodzenia (m.in. Doktorantka zakładu Biochemii, dr. Anita Majka-Niedziela)
Cały czas utrzymuje kontakty z krajem i Polakami (część badań klinicznych GILEADA prowadzona jest w Polsce). Na wiosnę 2017 roku przygotowywany jest cykl wykładów dra R. Sakowicza na Politechnice Wrocławskiej dotyczący projektowania leków.
Edward Ziaja
Wydział Elektryczny
Specjalizował się z w Automatyce na kierunku Elektrotechniki na Wydziale Elektrycznym Politechniki Wrocławskiej, gdzie w roku 1971 obronił prace dyplomową. Po ukończeniu nauki rozpoczął pracę w Instytucie Układów Elektromaszynowych Politechniki Wrocławskiej, gdzie pracował jako pracownik naukowy na stanowisku asystenta i starszego asystenta do roku 1981. W latach 1983-1988 był zatrudniony na budowach za granicą za pośrednictwem Centrali „Polservice” Warszawa jak główny inżynier w algierskiej firmie EPBTP SAIDA koło Oranu oraz w USA w roku 1991.
Od 2006 roku pracuje na stanowisku Prezesa Zarządu w Instytucie Automatyki Systemów Energetycznych sp. z o.o. we Wrocławiu. Przed objęciem tego zaszczytnego stanowiska, przeszedł przez wszystkie szczeble kariery w Instytucie, począwszy od Specjalisty w Dziale projektowania Układów Automatyki (1989-1990), Kierownika Marketingu (1990-1992), pełnomocnika Dyrektora ds. Marketingu (1992-1993), I-ego Zastępcy Dyrektora (1993-2003), Zastępcy Dyrektora ds. Rozwoju i Marketingu (2003-2006), Zastępcy Dyrektora ds. Rozwoju i Kluczowych Klientów (2006), oraz Dyrektora (2006-2007).
W okresie przekształcania Instytutu IASE w spółkę z o.o. doprowadził do odbudowania pozycji rynkowej firmy, za co został odznaczony w 2008 roku Laurem Białego Tygrysa. Jako wieloletni Prezes IASE przyczynił się do rozwoju i pozycji spółki oraz wprowadzenia wielu nowoczesnych rozwiązań technologicznych w polskiej energetyce.
Jest szczególnie zasłużony dla utrzymania Instytutu IASE na trudnym konkurencyjnie rynku energetycznym.
Edward Ziaja jest autorem i współautorem 16 patentów oraz wzorów użytkowych, zdobywcą 8 nagród Rektora Politechniki Wrocławskiej za działalność naukową i wynalazczą (w okresie pracy na Politechnice Wrocławskiej)
Jest autorem i współautorem wdrożeń 6 patentów w elektroenergetyce polskiej oraz około 60 prac publikowanych w prasie branżowej.
Uczestniczy w pracach Polskiego Komitetu Światowej Rady Energetycznej i Komitetu Wielkich Sieci Energetycznych. Jest członkiem Rady Konsultacyjnej czasopisma „Poradnik producenta i użytkownika- Energia” oraz Przewodniczącym Rady programowej Biuletynu IASE w czasopiśmie Energetyka.
Jego działalność wynalazcza została uhonorowana Krzyżem Komandorskim oraz Krzyżem Oficerskim Orderu Wynalazczości Królestwa Belgii. Dwukrotnie, w latach 1995 i 2006 został odznaczony medalem „Za zasługi dla Energetyki ”. Posiada również medal „Zasłużony dla Elektrowni Turów”
Od 1968 roku jest członkiem Stowarzyszenia Elektryków Polskich. W kadencji 2012-2016 przewodniczył Oddziałowemu Kolegium Sekcji Automatyki i Pomiarów. Przez wrocławski Oddział SEP został wyróżniony medalem im Prof. Kazimierza Idaszewskiego i Złotą Odznaka Honorową SEP (2013).
Edward Ziaja po ukończeniu studiów ściśle współpracuje z Politechniką Wrocławską poprzez jej promowanie w środowisku energetyki krajowej. Aktywnie bierze udział w pracach Konwentu Wydziału Energetycznego, którego jest członkiem. Udziela pomocy w organizacji imprez, konferencji studenckich a w szczególności Balu Elektryka który już dwukrotnie odbył się w Auli Instytutu. Pracownicy Wydziału często śą przez niego zapraszani do udziału w pracach Rady Naukowej IASE.
Kierowany przez Edwarda Ziaję Instytut organizuje praktyki studenckie, a absolwenci Politechniki Wrocławskiej są pożądanymi i cenionymi pracownikami instytutu gdzie często awansują na stanowiska kierownicze.
Janusz Zacharewicz
Wydział Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii
Ukończył Wydział Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii ze specjalnością Technika Eksploatacji Złóż w 1977 roku. W tym też roku rozpoczął swoja karierę w KWK Wałbrzych na stanowisku sztygara zmianowego by trzy lata później zostać najmłodszym kierownikiem największego oddziału wydobywczego w historii KWK Wałbrzych. W dalszych latach piął się po szczeblach kariery zawodowej, przez stanowisko Nadsztygara Górniczego(1982-1985), Kierownika Robót Górniczych(1985-1986),by w 1986roku rozpocząć pracę w Dolnośląskim Gwarectwie Węglowym jako inspektor kopalń. Po powrocie do KWK Wałbrzych(1988- 1992) piastował stanowiska Kierownika Robót Górniczych , Głównego Inżyniera Górniczego, i I-ego Zastępcy Kierownika Ruchu ZG. W latach 1993-2006 Był V-ce prezesem Zarządu HYDROPURE POLEN Sp. Z o.o. (1993-1997), Prezesem Zarządu AQUARIS Sp. z o.o. (1997-2001) i Głównym Inżynierem Górniczym w PRGM Polkowice(2001-2006).
Od 2006 roku zasila szeregi KGHM Polska Miedź S.A. najpierw jako nadsztygar górniczy w O/ZG Rudna a od 2014 do dziś KGHM Zanam na takim samym stanowisku.
Janusz Zacharewicz ścisłe współpracuje z Politechniką Wrocławską przez cały czas po ukończeniu studiów. Bezpośrednio z Wydziałem Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii w zakresie realizacji prac badawczych i wspólnego rozwiązywania problemów górnictwa początkowo węgla kamiennego a następnie miedziowego w zakresie zwalczania zagrożenia wyrzutami gazów i skał oraz bezpieczeństwa eksploatacji w warunkach zagrożenia tąpaniami, oraz przez organizowanie na terenie KWK Wałbrzych i KGHM praktyk zawodowych i dyplomowych dla studentów Wydziału.
Janusz Zacharewicz opiekuje się też absolwentami podejmującymi pracę w kopalniach. Jest członkiem zarządu Koła absolwentów Wydziału Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii w KGHM. Jest też członkiem Stowarzyszenia Absolwentów Wydziału Górniczego a od 1982 roku członkiem Zarządu Stowarzyszenia.
Aktywnie bierze udział i kultywuje tradycje górnicze na Wydziale zwłaszcza w czasie corocznych obchodów Święta Górniczego oraz przez prowadzenie kilkunastu tradycyjnych spotkań górniczych dla studentów, pracowników i absolwentów a od szeregu lat prowadzi Barbórki Wydziałowe.
Marek Marzec
Wydział Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii
Ukończył WydziaŁ Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii Politechniki Wrocławskiej w 1988 roku. W latach 1988-1994 pracował pod ziemią w KWK Wałbrzych na stanowiskach: Stażysty, Specjalisty ds. Górniczych, Sztygara Zmianowego Oddziału Wydobywczego oraz Nadsztygara Górniczego. W latach 1994-1996 również pod ziemią pełnił funkcję Nadsztygara Górniczego ds. Robót eksploatacyjnych i Zastępcy Kierownika Robót Górniczych. W październiku 1997 roku przeszedł do KGHM Polska Miedź S.A. gdzie w ciągu 11 lat w O/ZG Rudna w Polkowicach przeszedł ścieżkę kariery pracy pod ziemią od Sztygara Zmianowego, Zastępcy Sztygara Oddziałowego Oddziału wydobywczego, Sztygara Oddziału, Nadsztygara Górniczego, przez Kierownika Działu Robót Górniczych, do Dyrektora i Pełnomocnika Zarządu.
Latem 2006 roku w O/ZG „Lubin” w Lubinie objął stanowisko Dyrektora Oddziału – Jednostka Ratownictwa Górniczo-Hutniczego, by awansować na Dyrektora ds. Technicznych w 2010 roku.
Od kwietnia 2016 jest Dyrektorem Naczelnym Oddziału „Lubin”.
Marek Marzec ścisłe współpracuje z Politechniką Wrocławską przez cały czas po ukończeniu studiów. Bezpośrednio z Wydziałem Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii w zakresie realizacji prac badawczych i wspólnego rozwiązywania problemów górnictwa początkowo węgla kamiennego a następnie miedziowego w zakresie zwalczania zagrożenia wyrzutami gazów i skał oraz bezpieczeństwa eksploatacji w warunkach zagrożenia tąpaniami, oraz przez organizowanie na terenie KWK Wałbrzych i KGHM praktyk zawodowych i dyplomowych dla studentów Wydziału. Roztacza też opiekę nad absolwentami Wydziału Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii podejmującymi pracę w kopalniach.
Anita Fokczyńska
Wydział Inżynierii Środowiska
Ukończył WydziaŁ Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii Politechniki Wrocławskiej w 1988 roku. W latach 1988-1994 pracował pod ziemią w KWK Wałbrzych na stanowiskach: Stażysty, Specjalisty ds. Górniczych, Sztygara Zmianowego Oddziału Wydobywczego oraz Nadsztygara Górniczego. W latach 1994-1996 również pod ziemią pełnił funkcję Nadsztygara Górniczego ds. Robót eksploatacyjnych i Zastępcy Kierownika Robót Górniczych. W październiku 1997 roku przeszedł do KGHM Polska Miedź S.A. gdzie w ciągu 11 lat w O/ZG Rudna w Polkowicach przeszedł ścieżkę kariery pracy pod ziemią od Sztygara Zmianowego, Zastępcy Sztygara Oddziałowego Oddziału wydobywczego, Sztygara Oddziału, Nadsztygara Górniczego, przez Kierownika Działu Robót Górniczych, do Dyrektora i Pełnomocnika Zarządu.
Latem 2006 roku w O/ZG „Lubin” w Lubinie objął stanowisko Dyrektora Oddziału – Jednostka Ratownictwa Górniczo-Hutniczego, by awansować na Dyrektora ds. Technicznych w 2010 roku.
Od kwietnia 2016 jest Dyrektorem Naczelnym Oddziału „Lubin”.
Marek Marzec ścisłe współpracuje z Politechniką Wrocławską przez cały czas po ukończeniu studiów. Bezpośrednio z Wydziałem Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii w zakresie realizacji prac badawczych i wspólnego rozwiązywania problemów górnictwa początkowo węgla kamiennego a następnie miedziowego w zakresie zwalczania zagrożenia wyrzutami gazów i skał oraz bezpieczeństwa eksploatacji w warunkach zagrożenia tąpaniami, oraz przez organizowanie na terenie KWK Wałbrzych i KGHM praktyk zawodowych i dyplomowych dla studentów Wydziału. Roztacza też opiekę nad absolwentami Wydziału Geoinżynierii, Górnictwa i Geologii podejmującymi pracę w kopalniach.
Tomasz Konieczny
Wydział Inżynierii Środowiska
Studiował na Politechnice Wrocławskiej na Wydziale Inżynierii Środowiska na kierunku zaopatrzenie w wodę, unieszkodliwianie ścieków i odpadów o specjalizacji Wodociągi i Kanalizacja. Wybór uczelni oraz kierunku studiów nie był przypadkowy, związany był on z chęcią kontynuowania tradycji rodzinnych oraz zaszczepianiem przez ojca – od najmłodszych lat – profesjii inżyniera sanitarnego. Uczelnię ukończył w 2007 roku, broniąc pracę magisterska pt. „Koncepcja systemu tłocznego kanalizacji bytowo gospodarczej w miejscowości B”, której promotorem był Prof. dr hab. inż. Andrzej Kotowski.
Po studiach rozpoczął pracę w Miejskim Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji we Wrocławiu (MPWiK S.A.) i pracuje w nim nieprzerwanie do dnia dzisiejszego. Pracę rozpoczął od stanowiska dyspozytora ds. utrzymania ruchu, następnie piastował stanowiska kierownicze.
W pracy zawodowej stale poszerzał wiedzę na kursach zarządzania a także na studiach podyplomowych EUROMENADŻER organizowanych przez Centrum Kształcenia Ustawicznego Politechniki Wrocławskiej na Wydziale Informatyki i Zarządzania.
Tomasz Konieczny może poszczycić się także osiągnięciami w swojej specjalności w postaci licznych wystąpień i referatów na konferencjach a także publikacjami w czasopismach naukowych i branżowych.
W chwili obecnej jest Dyrektorem Centrum Nowych Technologii będącym pionem badawczo-rozwojowym MPWiK S.A. Szczególnie interesuje go pozyskiwanie i propagowanie wiedzy oraz współpraca ze środowiskiem naukowym w zakresie projektów B+R. Realizuje to m.in. poprzez opiekę nad stażystami i praktykantami, udostępnianiem danych na potrzeby publikacji naukowych, prac magisterskich i doktorskich a także jako Kierownik dwóch projektów badawczo-rozwojowych dofinansowanych ze środków Narodowego Centrum Badań i Rozwoju.
Pierwszy projekt o akronimie WODTECH realizowany jest w konsorcjum MPWiK S.A., Politechnika Wrocławska. Badania prowadzone są z wykorzystaniem nowoczesnej Stacji Badawczej ZPW Mokry Dwór i mają na celu optymalizację klasycznych procesów oczyszczania wody a także zbadanie możliwości aplikacji nowoczesnych procesów membranowych – mikro-, ultra-, nanofiltracja w procesie oczyszczania wody.
Drugi projekt o akronimie NWOŚ realizowany jest w konsorcjum MPWiK S.A., Politechnika Wrocławska oraz Uniwersytet Przyrodniczy we Wrocławiu. Badania prowadzone są z wykorzystaniem nowoczesnej Stacji Badawczej Wrocławskiej Oczyszczalni Ścieków i mają na celu wybór efektywnej metody usuwania związków azotu z odcieków pochodzących z procesu odwadniania osadu. Dodatkowo w ramach projektu prowadzone są badania nad metodą produkcji koncentratów azotanowych, które mają potencjał aplikacyjny w likwidacji odorów pochodzących z sieci kanalizacyjnej.
Szczególnym zawodowym osiągnięciem, jest współudział w opracowaniu sposobu wydajnego wytwarzania bakterii nitryfikacyjnych, który jest przedmiotem zgłoszenia patentowego.
Michał Mańczak
Wydział Inżynierii Środowiska
Ukończył studia na Wydziale Inżynierii Środowiska (dawniej Inżynierii Sanitarnej) w 1970 roku i w tym roku podjął pracę w Politechnice Wrocławskiej najpierw jako stażysta, następnie asystent a od 1975, po obronie pracy doktorskiej pracował do roku 2012 na stanowisku adiunkta. Przez całe życie zawodowe był związany z Wydziałem Inżynierii Środowiska Politechniki Wrocławskiej.
Jego dorobek naukowy to 417 udokumentowanych pozycji w tym 148 prac naukowych (23 patenty, 107 artykułów i referatów konferencyjnych, wzory użytkowe, rozdziały w książkach) oraz 267 materiałwó niepublikowanych, w tym 232 raporty z badań dla przemysłu. Tematyka badawcza dotyczyła wysokosprawnych metod oczyszczania ścieków komunalnych, zwłaszcza w aspekcie głębokiego usuwania związków biogennych (wyniki badań wdrożone zostały w kilkunastu oczyszczalniach ścieków Dolnego Śląska), jak również oczyszczania ścieków przemysłowych: ścieki z zakładów rolno-spożywczych oraz ścieki przemysłu miedziowego. Badania nad oczyszczaniem ścieków przemysłu miedziowego zakończyły się wdrożeniem nowych technologii w oczyszczalniach ścieków Huty Miedzi Legnica oraz Głogów I i II.
W ramach działalności dydaktycznej Michał Mańczak prowadził zajęcia z zakresu oczyszczania ścieków (wykłady, seminaria, ćwiczenia projektowe), był promotorem 190 prac dyplomowych (magisterskich i inżynierskich) studentów Wydziału Inżynierii Środowiska Politechniki Wrocławskiej i prac słuchaczy Studium Podyplomowego oraz promotorem pomocniczym pracy doktorskiej. Ponadto opiekował się studentami zrzeszonymi w studenckich kołach naukowych. Systematycznie organizował wycieczki dydaktyczne do dolnośląskich oczyszczalni ścieków, zarówno dla studentów studiów stacjonarnych jak i niestacjonarnych, słuchaczy studium podyplomowego oraz członków kół naukowych Wydziału Inżynierii Środowiska. Był organizatorem i opiekunem
obozów naukowych.
Oprócz działalności dydaktycznej i naukowej pełnił w Politechnice Wrocławskiej funkcje organizacyjne: pełnomocnika d.s. studenckich a później zastępcy dyrektora Instytutu Inżynierii Ochrony Środowiska d.s. studenckich, kierownika Zespołu Badawczego Technologii Ścieków, zastępcy Dyrektora Instytutu Inżynierii Ochrony Środowiska do spraw badań naukowych. Był członkiem Komisji Przetargowej przy Prorektorze oraz członkiem Senatu Politechniki Wrocławskiej.
Od roku 2006 jest koordynatorem Wydziału Inżynierii Środowiska do współpracy ze Stowarzyszeniem Absolwentów a od roku 2012 członkiem Zarządu Stowarzyszenia Absolwentów Politechniki Wrocławskiej.
Uzyskanie uprawnień inżynierskich do projektowania oraz rzeczoznawcy budowlanego w specjalności instalacyjno-inżynieryjnej w zakresie ochrony środowiska, wód i gleby pozwoliło na rozszerzenie działalności zawodowej na obszar projektowania: jest projektantem 25 oczyszczalni ścieków komunalnych i przemysłowych. W prowadzonym od 1991 r. w ramach działalności gospodarczej Biurze Studiów i Projektów Ochrony Wód umożliwiał realizowanie i był opiekunem praktyk zawodowych studentów Wydziału Inżynierii Środowiska Politechniki Wrocławskiej.
Michał Mańczak brał udział w realizacji Programów Europejskich: opracowanie dokumentacji przetargowych (programy PHARE, SAPARD, wg procedur FIDIC/PRAG), funkcja eksperta lokalnego I kategorii wg PRAG – specjalista ds. technologii (Poznań Wastewater Treatment and Water Supply Construction Management and Supervision Poznan/ Poland 2000/PL/16/P/PE/015 07.) Funkcje organizacyjne pełnione poza Politechniką to m. innymi: członkostwo w Panelu Ekspertów Marszałka Województwa Dolnośląskiego do oceny projektów w ramach Zintegrowanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego, ekspert Departamentu Rozwoju Regionalnego Urzędu Marszałkowskiego Województwa Dolnośląskiego oceniający projekty w ramach Programu Inicjatywy Wspólnotowej INTERAGRA III A Czechy – Polska. Jest członkiem Rady Ekspertów przy Miejskim Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji w Warszawie, członkiem IWA (The International Water Association).
Był nagradzany nagrodami Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Rektora Politechniki Wrocławskiej, Dziekana Wydziału W-7 i Dyrektora Instytutu. Odznaczony m. innymi Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej i Złotym Medalem za Długoletnią Służbę. Od 2014 jest na emeryturze.
Adam Edward Heimrath
Wydział Podstawowych Problemów Techniki
Absolwent Wydziału Podstawowych Problemów Techniki z roku 1979. Specjalność Optyka na kierunku Fizyka. Studia doktoranckie na tym samym wydziale zakończył obroną w 1984 roku. Przez kolejnych pięć lat pracował w Instytucie Fizyki Politechniki Wrocławskiej na stanowisku asystenta. W 1989 roku wyjechał za granicę by objąć posadę visiting profesor w HEC-ISA Jouy-en-Josas we Francji. Stypendysta (post-doc) w Instytucie Weizmanna, Rehovot, Izrael, w latach 1989-1991, powrócił do Instytutu Fizyki na Politechnice Wrocławskiej, by w latach 1991-1996 piastować stanowisko adiunkta. W międzyczasie, w 1994 współzałożył Hologram Industries Polska sp. z o.o. gdzie był Prezesem Zarządu. W 2001 roku założył i został generalnym dyrektorem Aimward Limited w Londynie a w 2003 założył Silesia Invest sp. z o.o. W latach 2006-2010 członek Rady Nadzorczej Grupy Hologram Industries SA we Francji.
Adam Edward Heimrath w latach 1992-1995 opracowywał a następnie systematycznie wdrażał zaawansowane systemy zabezpieczeń optycznych dla dokumentów istotnych z punktu widzenia bezpieczeństwa Państwa Polskiego takich jak: legitymacje służb specjalnych, policji, powszechne świadectwa udziałowe PPP, dokumenty rejestracyjne pojazdów, tablice rejestracyjne, paszporty, dowody osobiste, prawa jazdy, banknoty itp. Elementy podobnych zabezpieczeń wprowadzał także w innych krajach m.in.: w Austrii, Słowacji, Węgrzech, Irlandii, Kazachstanie, Bangladeszu, Serbii, Szwecji, a ostatnio na Ukrainie (biometryczny paszport oraz dowód osobisty). W latach 1999-2000 brał udział w projekcie wdrożenia zabezpieczeń typu Alphagram® Hologram Industries na banknotach 50€, 100€, 200€ i 500€.
Czterokrotnie zarządzał rewolucją technologiczną w swojej firmie, wprowadzając kolejne generacje zabezpieczeń optycznych zrywając z dotychczasową koncepcją ochrony dokumentów przed fałszerstwami. Zmiany technologiczne każdorazowo przekładały się na głęboką transformacją na rynku.
Kilkakrotnie organizował staże studenckie dla studentów Politechniki Wrocławskiej (we współpracy z Działem Współpracy z Zagranicą Politechniki Wrocławskiej). Co drugi rok prowadzi wykład dla studentów Wydziały Podstawowych Problemów Techniki (wspólnie z prof. Janem Masajadą) na temat holografii jako techniki pozwalającej na zbudowanie nowoczesnej firmy o zasiągu globalnym.
W latach 1980-1991 był członkiem NSZZ Solidarność przy Politechnice Wrocławskiej. W 1982 roku internowany za niezaprzestanie działalności w stanie wojennym, w latach 1988-1989 był członkiem Prezydium Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność przy PWr.
Na szczególne uznanie zasługuje fakt, że Adam Edward Heimrath cały czas intensywnie współpracuje z Politechniką Wrocławską i Wydziałem Podstawowych Problemów Techniki co przejawia się udziałem w Konwencie Wydziału oraz wsparciem finansowym dla czasopisma naukowego „Optica Applicata” wydawanym przez Wydział Podstawowych Problemów Techniki.
Jerzy M. Wróbel
Wydział Podstawowych Problemów Techniki
Absolwent Wydziału Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej w 1978 roku. Studia doktoranckie na Wydziale Fizyki Politechniki Wrocławskiej ukończył w 1984 roku.
Jego wyjątkowa osobowość dała się zauważyć już podczas studiów na Politechnice Wrocławskiej. Był bardzo zdolnym studentem, aktywnym naukowo, przez trzy lata pełnił funkcje przewodniczącego Stowarzyszenia Naukowego Studentów w Instytucie Fizyki Politechniki Wrocławskiej. Jako osoba odpowiedzialna za aktywność stowarzyszenia zorganizował szereg wyjazdowych studenckich seminariów i konferencji. Był również bardzo mocno zaangażowany w życie studenckie. W okresie kiedy studiował na Politechnice, organizowane były tzw. „Ligi Wydziałów”. Były to studenckie imprezy rozrywkowe w formie turnieju między wydziałami. Jerzy Wróbel przyczynił się istotnie do sukcesów swojego Wydziału podczas tych turniejów.
Po wyjeździe z Polski, pokonując kolejne szczeble kariery zawodowej, począwszy od stanowiska asystenta, osiągnął bardzo wysoką pozycję (Department Chair) Wydziału Fizyki i Astronomii University of Missouri, Kansas City(UMKC). Jest to stanowisko, które dotyczy niewielkiego grona pracowników naukowo-dydaktycznych pochodzenia polskiego zatrudnionych w USA, a tym bardziej wąskiego grona tych absolwentów Politechniki Wrocławskiej którzy realizują swoją karierę zawodową poza granicami kraju.
W miarę realizacji swojej kariery zawodowej i umacnianiu swojej pozycji na Uniwersytecie Missouri, ścisły kontakt i współpraca z Politechniką Wrocławską zaczęły przybierać realny kształt w postaci wymiany naukowej i dydaktycznej pomiędzy tymi uczelniami. W ramach tej współpracy zrealizowane już zostały 4 staże naukowe i szereg wspólnych prac naukowych opublikowanych w czasopismach międzynarodowych z których większość należy do czasopism listy filadelfijskiej.
Prof. Jerzy Wróbel był wielokrotnie nagradzany z racji aktywności w dziedzinie dydaktyki. Jest autorem szeregu akademickich podręczników fizyki o międzynarodowej renomie.
Jest pionierem w udostępnianiu materiałów dydaktycznych w wersji elektronicznej w postaci prezentacji multimedialnych i poprzez internet (od końca lat 90-tych ub. wieku) Jest również m.in. autorem cyklu godzinnych wykładów z podstaw fizyki dostępnych w intrenecie od 2010 r. Są to kursy obejmujące program fizyki z zakresu mechaniki, fal i termodynamiki oraz z zakresu elektryczności, magnetyzmu, optyki i fizyki współczesnej. Wykłady te cieszą się wielkim powodzeniem wśród studentów ze względu na niebywały talent dydaktyczny Profesora.
W wyniku współpracy prof. Ewy Popko z Wydziału Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej z prof. J. Wróblem, również na Politechnice zrealizowany został cyklu wykładów z podstaw fizyki w postaci filmów dydaktycznych. Jak wynika ze statystyk ich oglądalności stanowi popularne źródło wiedzy, po które sięgają uczniowie liceów i studenci. Część animacji, które zawierają te filmy powstała na bazie pomysłów autorstwa prof. J. Wróbla.
Zbigniew Radzimski
Wydział Elektroniki
Jest wybitnym specjalistą w zakresie technologii i badań materiałów półprzewodnikowych. Ma ponad czterdzieści lat doświadczenia w prowadzeniu prac badawczych i zarządzaniu projektami rozwojowymi zarówno w uczelniach jak i w firmach przemysłu mikroelektronicznych układów scalonych. Obecnie zamieszkuje w USA i prowadzi firmę konsultingową. Zbigniew Radzimski ukończył Wydział Elektroniki Politechniki Wrocławskiej w 1973 roku w specjalności Elektronika Ciała Stałego, a w roku 1976 uzyskał stopień doktora. Zatrudniony w Instytucie Technologii Elektronowej (I-25) Politechniki Wrocławskiej na stanowisku adiunkta, oprócz działalności dydaktycznej, zajmował się tematyką badawczą związaną z zastosowaniem technik elektronowych i jonowych w procesach technologicznych na potrzeby przemysłu elektronicznego.
W 1986 roku Zbigniew Radzimski otrzymał zaproszenie z Uniwersytetu Stanowego Północnej Karoliny (NCSU) w USA i rozpoczął tam badania nad charakteryzacją materiałów półprzewodnikowych ze szczególnym uwzględnieniem kontroli defektów w monokryształach krzemu. Rezultaty badań publikował w czasopismach i na konferencjach naukowych w Stanach Zjednoczonych, Europie i Japonii. W 1991 roku, Zbigniew Radzimski odbył roczny staż naukowy w Centrum Badawczym Układów Scalonych na uniwersytecie w Hiroshimie (HU). Dzięki jego inicjatywie została nawiązana współpraca naukowa między NCSU i HU. W trakcie pobytu na Uniwersytecie w Hiroszimie dr Z. Radzimski zainicjował także międzynarodową współpracę między dr S. Shingubara i dr W. Posadowskim z Wydziału Elektroniki Mikrosystemów i Fotoniki PWr nad zastosowaniem kołowego magnetronowego układu rozpylającego, konstrukcji W. Posadowskiego, umożliwiającego samopodtrzymujące się rozpylanie miedzi do metalizacji głębokich „vias” w produkcji układów scalonych. Do tej współpracy dołączył wkrótce dr Steven M. Rossnagel z IBM (T. J. Watson Research Center) w Yorktown Heights, NY, USA. Owocem tej współpracy było kilkanaście publikacji i wystąpień na konferencjach międzynarodowych. W 1996 roku Zbigniew Radzimski opuścił NCSU i rozpoczął pracę w przemyśle produkującym krzem na potrzeby rynku elektronicznego. Zajmując kierownicze stanowiska był odpowiedzialny za rozwój, wdrażanie do produkcji i sprzedaż krzemu w różnej postaci, przede wszystkim podłoży do produkcji układów scalonych. W związku z tą działalnością, jest uznawany za wybitnego eksperta przez wiele amerykańskich firm takich jak Intel, HP, Texas Instruments, Motorola, Sony, Western Digital. Ponadto, jako konsultant, dr Z. Radzimski uczestniczył w pracach rozwojowych kilku nowo powstających firm, które zajmują się nowymi technologiami ogniw słonecznych.
Zbigniew Radzimski jest autorem lub współautorem ponad 120 publikacji naukowych i patentów. Część tych publikacji powstała w wyniku współpracy z pracownikami Politechniki Wrocławskiej, którzy korzystając z kontaktów naukowych, metod badawczych i dostępu do aparatury zapewnianych przez Zbigniewa Radzimskiego, mieli możliwość szybszego przeprowadzenia swoich przewodów doktorskich i habilitacyjnych.
W czasie swej działalności w USA, Zbigniew Radzimski nawiązał także kooperację z producentem podłoży krzemowych w Polsce Cemat SA Warszawa oraz ma długoletnie powiazania biznesowe z firmą Semicon w Warszawie prowadzoną przez dr Jacka Tomaszewskiego, także absolwenta Wydziału Elektroniki Politechniki Wrocławskiej.
Poza zaangażowaniem czysto zawodowym, dr Radzimski włączał się w polonijną działalność społeczną i kulturalną propagując historię i zwyczaje polskie. Był aktywnym członkiem Towarzystwa Polsko-Amerykańskiego w Raleigh, NC. Miedzy innymi, był głównym organizatorem sympozjum i wystawy na NCSU z okazji 200-lecia rocznicy Konstytucji 3 maja.
Należy też wspomnieć o Jego stałych i bliskich kontaktach z kolegami i środowiskiem naukowym w Polsce oraz w macierzystej uczelni, w szczególności na Wydziale Elektroniki Mikrosystemów i Fotoniki Politechniki Wrocławskiej.
Piotr Fryźlewicz
Wydział Matematyki
Ukończył studia na specjalności Matematyka Finansowa i Ubezpieczeniowa na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej w 2000 roku.
Karierę zawodową rozpoczął w 2003 roku jako Champan Research Fellow, Department of Mathematics, Imperial College London. W latach 2005-2009 pracował na stanowisku Lecturer in Statistics, później part-time Lecturer in Statistics, następnie part-time Senior Lecturer in Statistics Department of Mathematics University of Bristol Anglia. W latach 2008-2009 był part-time Researcher Winton Capital Management, Anglia oraz Reader Statistics na London School of Economics.
Obecnie Piotr Fryźlewicz jest profesorem statystyki na prestiżowej uczelni London School of Economics. Ponadto jest edytorem prestiżowego czasopisma naukowego „Journal of the Royal Statistical Society Series B” Jest również członkiem Konwentu Wydziału Matematyki Politechniki Wrocławskiej.
Paweł Miśta
Wydział Matematyki
Ukończył studia magisterskie na specjalności Matematyka Finansowa i Ubezpieczeniowa na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej w 2001 roku.
W 20017 roku obronił pracę doktorską z matematyki na tym wydziale.
Od 2005 roku pracuje w KGHM Polska Miedź S.A. w Departamencie Zabezpieczeń, gdzie zajmuje się zarządzaniem ryzykiem rynkowym. Od 2010 roku kieruje Wydziałem Pomiaru Ryzyka gdzie szacuje się ryzyko rynkowe całej grupy KGHM wraz z jednostkami w Chile, Kanadzie USA i Polsce.